Μετά την κηδεία του Τ. Παπαδόπουλου, μία ηλικιωμένη κυρία μας ζήτησε να την πάμε σπίτι της. Στο δρόμο, μας διηγήθηκε διάφορα για την προσωπική της γνωριμία με τον Πρόεδρο. Μετά, μας περιέγραψε το πώς αυτή έζησε την εβδομάδα του β' γύρου των Προεδρικών Εκλογών ( τα καταγράφω όσο καλύτερα θυμάμαι): « Εγώ είμαι ΔΗΚΟ. Που την πρώτην ημέραν. Ο υποψήφιός μου στις εκλογές ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Άμαν έχασεν ο Τάσσος, ήρταν δκυο κοπέλια που ελέαν ότι εν δικά μας τζιαι είπαν μου « Θεία, τωρά ο υποψήφιός μας εν ο Χριστόφιας. Πρέπει να ψηφίσεις τον Χριστόφιαν. Ο Μάριος έννα γίνει Πρόεδρος της Βουλής.» Όι μάνα μου! Άκου να ψηφίσω τον Χριστόφιαν! Πόθεν ως τα πόθεν υποψήφιός μας ο Χριστόφιας; Εμείς γιε μου, είμαστεν του ΔΗΚΟ. Εν εκλώσαμεν. Έχασεν ο υποψήφιος μας, έχασεν ο Τάσσος, ε εχάσαμεν τζιαι μεις.». Όταν την ρωτήσαμε για το ψηφοδέλτιό της, μας απάντησε αμέσως: « Λευκό».
Η αξιοπρεπής στάση αυτής της κυρίας, μίας απλής και πιστής οπαδού του ΔΗΚΟ, δεν έχει δυστυχώς καμία σχέση με τη στάση της πλειοψηφίας της σημερινής ηγεσίας του. Βεβαίως, πολλοί οπαδοί του ΔΗΚΟ, είτε ψήφισαν Χριστόφια είτε ακόμα και Κασουλίδη ως κάτι το «μη χείρον βέλτιστον». Όμως δε θεώρησε, τουλάχιστον ο μέσος απλός δηκοϊκός οπαδός, το Χριστόφια ως δικό του υποψήφιο. Και σίγουρα δεν υιοθέτησε και δεν υιοθετεί το απαράδεκτο και προσβλητικό για τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και για την κοινή λογική σύνθημα « Στο ΔΗΚΟ ανήκει αυτή η μεγάλη νίκη» που ακούστηκε με την εκλογή Χριστόφια στα κομματικά γραφεία ( σύνθημα που θύμιζε φοιτητικές εκλογές, όπου μετά την καταμέτρηση, όλοι παριστάνουν ανώριμα τους μεγάλους νικητές).
Ο κ. Χριστόφιας, έχει μέχρι σήμερα με την πολιτική του αθετήσει μία σειρά πολιτικών υποσχέσεων προς το ΔΗΚΟ ( και προς την ΕΔΕΚ βέβαια). Έχει ακολουθήσει πολιτικές που οδηγούν σε νομιμοποίηση κατοχικών δεδομένων και θέτουν σε κίνδυνο την άμυνα, την παιδεία, την κρατική μας υπόσταση. Πολιτικές που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Οπότε, η στήριξη του κ. Χριστόφια από το Μ. Κάρογιαν και την ομάδα του, οι οποίοι αντιμετωπίζουν από το δεύτερο γύρο μέχρι σήμερα το Δ. Χριστόφια περίπου ως να ήταν ο δικός τους υποψήφιος, δεν είναι κατά τα φαινόμενα μία στήριξη βασισμένη σε αρχές, αλλά μία στήριξη που βασίζεται στα προσωπικά ανταλλάγματα που πήρε ο κ. Κάρογιαν (υπό όρους καλής διαγωγής) και σε υπουργεία και σε θέσεις κλειδιά που πήραν κάποιοι επιλεγμένοι ή προτεινόμενοι από τον ίδιο.
Το ΔΗΚΟ μετά την εκλογική αποτυχία της 17ης Φεβρουαρίου, όφειλε, ως το μεγάλο σε ποσοστά κόμμα του ενδιάμεσου χώρου και το κόμμα από το οποίο προερχόταν ο Τ. Παπαδόπουλος, να πρωταγωνιστεί στην ανασύνταξη , στην ενίσχυση και γιατί όχι και στη συνένωση του ενδιάμεσου χώρου. Έπρεπε να πρωτοστατεί στην αντίσταση ενάντια στη σημερινή υποχωρητική πολιτική του Δ. Χριστόφια. Έπρεπε να υπερασπίζεται με πάθος τις καταστατικές θέσεις του και όχι να κλείνει τα μάτια στα απαράδεκτα τεκταινόμενα.
Είναι τιμή για το ΔΗΚΟ που υπάρχουν πολλά απλά στελέχη με αρχές, όπως η κυρία που ανέφερα στην αρχή. Και είναι τιμή για το ΔΗΚΟ που έχει ανώτατα στελέχη με ήθος και επίπεδο, όπως π.χ. ο Γ. Κολοκασίδης, ο οποίος κοσμεί την κυπριακή πολιτική σκηνή και που ευχής έργο θα ήταν να ηγείται αυτός του ΔΗΚΟ σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Δυστυχώς όμως, η πολιτική που το επίσημο ΔΗΚΟ ακολουθεί, είναι πολιτική που επιβάλλουν συμφέροντα του κ. Κάρογιαν και κάποιων λίγων άλλων. Η φλόγα στη δάδα του ΔΗΚΟ έχει πλέον σβήσει: από το Φλεβάρη του 2008. Ζητείται ( από όλους μας, ΔΗΚΟικούς και μη) άμεσα ηγεσία που να αφουγκράζεται τον κόσμο του ΔΗΚΟ και να υπερασπίζεται τις θέσεις του, ηγεσία που «έν έκλωσεν». Για να ξανανθίσει η ελπίδα, για να ξανανάψει η φλόγα.
