Του Θάνου Οικονομόπουλου, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
ΩΡΑΙΑ, λοιπόν. Δεσμεύθηκε η κυβέρνηση πως την Παρασκευή 15 Απριλίου (μια εβδομάδα ακριβώς πριν από τη Μεγάλη Παρασκευή…) θα κατατεθεί πλήρως επεξεργασμένο και κοστολογημένο το νομοσχέδιο-«ομπρέλα», που θα περιλαμβάνει το μείζον θέμα της «αποκρατικοποίησης – αξιοποίησης» δημόσιας περιουσίας, το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα εξεύρεσης 24 δισεκατομμυρίων ευρώ (μέχρι πριν από λίγες μέρες ήταν για 22 δισ…) μέχρι το τέλος του 2014 και τα πρόσθετα μέτρα λόγω των αποκλίσεων και του «κρυφού χρέους» για το 2011, ύψους περίπου 2 δισεκατομμυρίων. Με τους ρυθμούς που «ενεργεί» η κυβέρνηση, ο χρόνος που έχει στη διάθεσή της είναι πολύ μικρός -ας πούμε, όμως, πως θα τα καταφέρει μέσα σε σκάρτες 15 μέρες, γιατί βλέπει πάνω από το κεφάλι της (μας) τη σπάθα της τρόικας. Αλλά, το ζητούμενο δεν είναι το γραφειοκρατικό «χρονοδιάγραμμα» δημοσιοποίησης του νέου κυβερνητικού σχεδίου δράσης, αλλά… η ουσία των πραγμάτων και η δυνατότητα να προκύψουν μέσα από αυτό άμεσα ρεαλιστικές λύσεις…
ΠΕΣ πως ολοκληρώθηκε το… νομοσχέδιο-μαμούθ. Από ποιους και με ποιες πολιτικές θα επιδιωχθεί (και μάλιστα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια και με τους δείκτες να επιδεινώνονται καθημερινά) η υλοποίηση των στόχων του; Εδώ περίπου το… μισό υπουργικό συμβούλιο διατυπώνει επίσημα και ανεπίσημα ενστάσεις και για το «ξεπούλημα» δημόσιας περιουσίας, αλλά και για τα όποια νέα μέτρα που (μη μας κοροϊδεύουν και μη γελιόμαστε) πάλι τους «συνήθεις υπόπτους», μισθωτούς και συνταξιούχους θα πλήξουν -αλλά δεν έχουν τίποτε «εναλλακτικό» να προτείνουν… Κι από κοντά, μια διαρκώς διευρυνόμενη μερίδα της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας βγαίνει με τον ένα η τον άλλο τρόπο στο «κλαρί», απαιτεί από τον πρωθυπουργό «να πει την αλήθεια στο λαό!» -ακόμη και… υπουργοί μετέχουν στο συγκεκριμένο «κίνημα»- μια αλήθεια που υπονοούν πως ξέρουν, αλλά δεν τη λένε!
ΠΩΣ στην ευχή θα βγούμε… «στον πηγαιμό για την Ιθάκη»; Με το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης να νοιάζεται περισσότερο για την… «προσωπική» πολιτική επιβίωσή του, παρά για την προώθηση επώδυνων, έστω, αλλά αναγκαίων μέτρων και λύσεων; Και ως να μη… μας έφθανε αυτό και «καπάκι» με μια κοινωνία, όχι σύνολο αλλά άθροισμα ατομικών επιδιώξεων, που αρνείται πεισματικά να καταφύγει στην απαραίτητη εθνική αυτογνωσία (πού βρισκόμαστε – πώς φθάσαμε – πού πρέπει να πάμε – πώς θα πάμε;) προς την οποία, άλλωστε, δεν την οδηγεί κανείς;
ΣΤΙΣ ΡΟΥΓΕΣ, πάλι, η φημολογία για… ανασχηματισμό, μαζί με τη «νέα» απαίτηση του Γιώργου Παπανδρέου (για 13η φορά!) προς τους υπουργούς του να του υποβάλλουν «άμεσα» σημειώματα με τις… προτεραιότητες των υπουργείων τους! Κι από αυτή τη «διαδικασία», υποτίθεται, θα κριθεί το… μέλλον της σύνθεσης του υπουργικού συμβουλίου! Που αποδεικνύεται ανίκανο να ομονοήσει και να συμφωνήσει σε μια συγκεκριμένη κοινή γραμμή (έστω δυσάρεστη…) και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αδυνατεί να επιβάλλει την πολιτική του!
ΕΚΕΙ, όμως βρίσκεται το πρόβλημα: στην πολιτική αντίληψη των πραγμάτων, όχι στην όποια «επάρκεια» των προσώπων που θα υλοποιήσουν πολιτικές. Στην ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να αντιληφθεί η ίδια πρώτα το τεράστιο μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε και την αποφασιστικότητά (ακόμη και αυτοθυσία!) της να το πιάσει από τα κέρατα! Μέχρι στιγμής, δεν πείθει ούτε για το ένα ούτε για το άλλο…
