Με τον Λάζαρο Μαύρο

Μ Ι Α ΠΟΛΙΤΙΚΗ που βασίζεται στις ψευδαισθήσεις αντί στις αλήθειες, στους ευσεβείς πόθους αντί στις πραγματικότητες, στην αυταπάτη αντί στη νηφάλια και ψυχρή μελέτη των γεγονότων, είναι, αφ’ εαυτής και εξ ιδίων, προδιαγεγραμμένη να αποτύχει. Ο κανόνας ισχύει και αποδεικνύεται συν τοις άλλοις και στις περί Τουρκοκυπρίων ψευδαισθήσεις, επί των οποίων βασίστηκε η ελληνική πολιτική στο Κυπριακό. Πολύ περισσότερο απ’ όλους τους προηγούμενους πέντε προέδρους, σε υπέρτερο πάντων βαθμό, οι περί Τ/κ ψευδαισθήσεις της πολιτικής Χριστόφια τσιμέντωσαν έτι περαιτέρω τον εγκλωβισμό της ελληνικής πολιτικής σε ζημιογόνα αδιέξοδα. Το μειονέκτημα επιτείνεται ένεκα και της χρόνιας, παράλληλης, αδυναμίας και απροθυμίας των λοιπών πολιτικών ηγεσιών να μελετήσουν με τόλμη, να σχεδιάσουν με σωφροσύνη και θαρραλέα ν’ αντιπροτείνουν με πειστικότητα μιαν άλλη πολιτική.

Θ Ε Μ Ε Λ Ι Ο της πολιτικής Χριστόφια, διακηρυγμένο φορτικά από τον ίδιο προεκλογικά, ήταν η παλαιόθεν κομματική ψευδαίσθησή του ότι, αυτός περισσότερο από κάθε άλλον, μπορούσε δήθεν να συνεννοηθεί καλύτερα με τους Τουρκοκυπρίους, ιδίως με τον «σύντροφο και φίλο» Ταλάτ, όπως αποκαλούσε τον διάδοχο του Ντενκτάς, για λύση. Εκείνη η αυταπάτη αναγορεύθηκε από τον Χριστόφια και το ΑΚΕΛ ως το άλφα και το ωμέγα της στρατηγικής και της τακτικής του. Και ονομάστηκε, απ’ τους ίδιους, ως ο «Ακρογωνιαίος Λίθος» της πολιτικής του: «Σε συνεργασία με τους Τ/κ, ως ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο θα στηριχθούμε, θα απευθυνθούμε στη διεθνή κοινότητα και στην Τουρκία για να επιδιώξουμε λύση», ήταν επί λέξει η δήλωση στη «Χαραυγή» 23.1.2008…

Δ Ε Ν ΑΡΚΕΙ πλέον η απλή διαπίστωση τής εξ υπαρχής θεμελιώδους και ακρογωνιαίας πλάνης, την οποία κραυγάζουν και αποδεικνύουν, συσσωρευθέντα ήδη, τα πεπραγμένα της αποτυχημένης 3ετίας Χριστόφια. Διότι, δυστυχώς, κι αυτό είναι το χειρότερο, ουδεμία κομματική ηγεσία προώθησε τη σοβαρή μελέτη του παράγοντα «Τουρκοκύπριοι». Απουσιάζει η αναγκαία διερεύνηση, οι βαθύτερες επιστημονικές πολιτικές αναλύσεις, η τολμηρή εξιχνίαση του ρόλου και, πολύ περισσότερο, ο σχεδιασμός του δέοντος χειρισμού, που οφείλει η ελληνική πολιτική να υλοποιήσει ως προς το πολιτικό «μέγεθος» που ονομάζεται «Τουρκοκύπριοι». Και το οποίο αξιοποιήθηκε, σταθερά κι επίμονα επί δεκαετίες, ως αποτελεσματικότατο υπομόχλιο, πρώτα απ’ τη βρετανική αποικιοκρατία και έκτοτε από τον τουρκικό επεκτατισμό, για τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που πέτυχαν κι εμπεδώνουν σε βάρος της Κύπρου.