Του Χάρη Φεραίου*
Θα ήταν ελαφρυντικό για όσους σκάρωσαν εκείνη την τηλεοπτική σειρά «1821» του Σκάι, αν τα όσα τη συναρμολογούν χαρακτηρίζονταν απλώς ως χονδροειδώς ανιστόρητα. Ή έστω ως παραλήρημα κάποιου είδους ψυχοτροπίας. Όμως πολύ απέχει απ’ αυτά η Ηροστράτεια εκείνη μανία. Είναι απλώς ένα ενσυνείδητο μηχάνευμα παραχάραξης: Η διασπορά μισής αλήθειας, η οποία ως γνωστό αποτελεί το πιο ανήθικο ψεύδος.
Βέβαια οι συγκολλητές αυτής της τηλεοπτικής φάρσας δεν το έκρυψαν, παρά το διακήρυξαν μάλιστα πως, «κοιτάζοντας πίσω από τους “μύθους” και αναλύοντας τα “νέα δεδομένα”, θα φέρουν στο φώς την “αλήθεια” για την επανάσταση του 1821»! Και ο πρώτος «μύθος» στον οποίο όρμησαν, είναι η κήρυξη της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα: «Στις 25 Μαρτίου, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, δεν ήταν στην Αγία Λαύρα», διακήρυξαν οι συγκολλητές! Και αυτό δεν είναι βέβαια ψέμα, είναι όμως η μισή αλήθεια.
Ποιος είναι λοιπόν ο «μύθος»; Ότι οι υψιπέτες εκείνοι πρόγονοι, αναγνωρίζοντας ότι στη θρησκεία τους όφειλαν τη διάσωση του έθνους στα τρακόσια εξήντα χρόνια του Οθωμανικού ερέβους, επέλεξαν για τον «εορτασμό» της Επανάστασης, πρώτο, την ημέρα της Παναγίας και δεύτερο, την ορκωμοσία της (σημειολογικής) Αγίας Λαύρας αντί των Πατρών; Και αυτή είναι η «αλήθεια» που οι έρποντες συρράπτες ευαγγελίστηκαν;
Με την ίδια βέβαια χαμέρπεια «διαφωτίζουν» και την ιστορία του Ρήγα, τον εμφύλιο, το «κρυφό σχολειό», μέχρι και την Σολωμική ποίηση (οι άθλιοι). Παράλληλα συσκοτίζουν τα αδιέξοδα του Ιμπραήμ, ή τις κρυψίνοιες των ναυμάχων του Ναβαρίνου, και θλίβονται τέλος για την «απώλεια του Οθωμανικού (τους) παρελθόντος». (sic)!
Και βέβαια όλη αυτή η βιομηχανία του έντεχνου ψεύδους, δεν αποτελεί παρά ένα «αριστοτεχνικά» εφαρμοσμένο μηχανισμό αλλοτρίωσης των νεοελλήνων. (Το ότι ο υπέρλαμπρος αστέρας αυτής της απόπειρας, πάλι ως κύριος Βερέμης, διέλαμψε και ως διαπρύσιος κράχτης του δόκανου Ανάν το 2004, είναι απλή επιβεβαίωση της υπό εξέλιξη εκστρατείας απονεύρωσης, και ένθεν κακείθεν του Αιγαίου).
Θύμα αυτού του μηχανισμού της αλλοτρίωσης, (μάλιστα ανεπιγνώστως) είναι και ο δικός μας τόπος. Περίτρανη απόδειξη είναι και η ερμηνεία που δόθηκε, στην έξαλλη αντίδραση της κυβερνώσας τον τόπο ιδεολογίας, στην ομιλία Κολοκασίδη της 25ης Μαρτίου. Οι πάντες έχαψαν πως είναι η αναφορά του στη «διζωνική» που ερέθισε το κυβερνών κόμμα, και τις κομματικές πομφόλυγες. Σφάλμα όμως μέγα: Μια «δεύτερη» ανάγνωση του λόγου είναι που ερμηνεύει την εκτός ορίων εκείνη αντίδραση:
Τα όσα, και ιδίως, ελληνότροπα περιέχει ο μεστός εκείνος λόγος, συνιστούν πλήγμα καίριο (ίδια ανατροπή) σε ό,τι το ΑΚΕΛ θεωρεί ως λαϊκή κατάκτησή του, των τελευταίων «μεθοδευμένων» πενήντα χρόνων. Θεωρεί δηλ. δεδομένη πια την εθνική απονεύρωση, κατοχυρωμένο και καθιερωμένο το ανθελληνικό «ιδεώδες», πλήρη δηλ. απονέκρωση των εθνικών μας ανακλαστικών.
Σφάλλει όμως άραγε; (Κι ας μοιάζει προκλητικό το ερώτημα…) Όμως: Η «φρικτή» κατηγορία που εκτόξευσε εναντίον του κ. Κολοκασίδη η κυβερνώσα πολιτική ιδεολογία, αποτελεί το ότι είναι «νοσταλγός της Ένωσης»! Χωρίς εντούτοις τα εθνικά ανακλαστικά ουδενός, ούτε καν του «κατηγορουμένου», να αντιδράσουν… Κατοχυρωμένα λοιπόν, αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως να νοσταλγεί κάποιος Κύπριος την Ένωση! Και ποιος γνωρίζει αν το ΑΚΕΛ μελλοντικά δεν θα κηρύξει έγκλημα να νοσταλγεί κάποιος και τα παιδικά του χρόνια. Ιδίως αν τα έζησε, ας πούμε, στην Κερύνεια… (Παρένθεση: Όσοι νομίζουν ότι είναι τον Γρίβα που έχει στόχο της η λυσσώδης εξύβρισήτου από το ΑΚΕΛ, ουκ οίδασι τι νομίζουν.)
• Διδάκτωρ του ΕΜΠ
