Του Γιάννη Σιδέρη
Οι αριθμοί είναι σκληροί, σηματοδοτούν και οριοθετούν το τοπίο της φτώχειας, θαμπώνοντας το λαμπερό επικοινωνιακό success story της κυβέρνησης. Ειδικά όταν οι αριθμοί είναι επίσημοι, βγαίνουν από θεσμικά όργανα και δεν αποτελούν ευφάνταστη μυθοπλασία της όποιας αντιπολίτευσης.
Εν αρχή τον Σεπτέμβρη, το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, διαπίστωνε ότι 6,3 εκατομμύρια έλληνες βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Από αυτούς τα,5 εκ. ήδη ζουν σε καθεστώς ένδειας , ενώ 3,8 απειλούνται άμεσα από τη φτώχεια. Οι αριθμοί στους σκεπτικιστές είχαν φανεί μάλλον μεγενθυμένοι , καθώς οι περιρρέουσα ατμόσφαιρα, του μπαρ, της καφετέριας, της ταβέρνας και των μποτιλιαρισμένων δρόμων, δε απέδιδαν το μέγεθος της φτώχειας.
Ωστόσο η θλιβερή «λιτανεία των αριθμών» συνεχίστηκε χθες από την ΕΛΣΤΑΤ, που αποτυπώνει την τραγωδία: Από το 2010 ως το 2013, το ποσοστό πληθυσμού που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και στερείται βασικά αγαθά από τη θέρμανση της κατοικίας του, το πλυντήριο ρούχων, τη δυνατότητα να πληρώσει λογαριασμούς μέχρι και ελλείψεις στη διατροφή του (κρέας ή ψάρι) ξεπέρασε το 20%. Αυτοί που πλήττονται ιδιαίτερα είναι οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών. Το 40% των φτωχώνΕλλήνων στερείται ακόμη και βασικά διατροφικάαγαθά, ενώ το 50% στερείται ακόμη και την θέρμανση, σύμφωνα με τα ευρήματα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
Κάτι ήξερε ο Ολι Ρεν με το περίφημο «καλό κουράγιο έλληνες». Αντιθέτως η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, άσχετη, απαίδευτη, απροβλημάτιστη, δεν είχε συναίσθηση του μακρόσυρτου, οδυνηρού, δύσβατου δρόμου, στον οποίο τροχιοδρομείτο η χώρα. Ακόμα και τα πολιτικά κόμματα που αντέδρασαν στο μνημόνιο, περισσότερο εκκινήθηκαν από παραστάσεις των επιπτώσεων που είχαν οι «διασωστικές» επεμβάσεις του ΔΝΤ στον Τρίτο κόσμο – και δη στις χώρες της Λατινικής Αμερικής- παρά αναλώθηκαν να εντρυφήσουν τις αιτίες της χρεοκοπίας και τις ενδεδειγμένες λύσεις.
Τώρα πλέον μεγάλο μέρος του ακανθώδους δρόμου διανύθηκε αλλά φευ δεν βρισκόμαστε κοντά στον τερματισμό της δυστυχίας. Η στιγμή είναι αιχμιακή. Η κυβέρνηση θέλει να κατευοδώσει το ΔΝΤ και να βγει με άγνοια κινδύνου στις αγορές, για να πουλήσει περιστόλιστο το μύθο, ότι τα βάσανα τελείωσαν και ξανοιγόμαστε πλέον στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της μελλοντικής ευημερίας.
Η αξιωματική αντιπολίτευση απειλεί να μην αναγνωρίσει τις όποιες συμφωνίες της κυβέρνησης, δίνοντας, άθελά της θαρρώ, μήνυμα στις αγορές περί επικείμενης αλλαγής των όρων του παιχνιδιού – άρα και επιφυλακτικότητας με την οποία θα αντιμετωπίσουν την χώρα, όσον αφορά τους όρους δανεισμού και το ύψος του επιτοκίου.
Επειδή το τέλος του μνημονίου ήταν προσδιορισμένο και αναμενόμενο για το 2014, από κεκτημένη εμπειρία υποψιαζόμασταν ότι στη μεταβατική περίοδο που μπαίνει η χώρα – περίοδος που εμπεριέχει πολύ χρέος, πολλή φτώχεια και γκρίζα προοπτική – θα συνοδευόταν από τον αμείλικτο πόλεμο μεταξύ των κομμάτων.
Η στιγμή είναι αιχμιακή και η πλέον ενδεδειγμένη για να αποφανθεί ο λαός τον δρόμο που θα ακολουθήσει: Τη απάνθρωπη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, που επιβάλλεται στην κυβέρνηση, ή ένα άλλο «success story» υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα εμπεριέχει αρκετή καλή θέληση, πινελιές σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, αριστερό δογματισμό σε επί μέρους θέματα, και κάποια έλλειψη οικονομικής τεκμηρίωσης, πάλι σε επί μέρους θέματα.(π.χ. προϋπολογισμένα έσοδα από φοροδιαφυγή).
Φυσικά και τα δύο κόμματα μαλώνουν …σε ξένο αχυρώνα, ήτοι δεν γνωρίζουν επακριβώς τις θέσεις των εταίρων και δανειστών μας και των κοινοβουλίων τους, για τα δις που τους χρωστάει η Ελλάδα ( και φυσικά δεν μπορούμε να στηριχθούμε στην άποψη του κ. Αλέξη Μητρόπουλου, πρώην ΠΑΣΟΚ , νυν ΣΥΡΙΖΑ, που διάβασα ότι είπε, πως το να περιμένεις τι θα αποφασίσουν τα κοινοβούλια των δανειστών για το δικό σου χρέος, είναι υποτέλεια!)
Ο κ. Μητρόπουλος μπορεί να βρίσκεται εν επαναστατική εγρηγόρσει, αλλά σε κάθε περίπτωση το ζήτημα του χρέους έχει τεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων. Ισως θα πρέπει να αποφανθεί ο λαός πιο κόμμα θα κάνει τη διαπραγμάτευση, και το οποίο θα είναι ενισχυμένο με νωπή λαϊκή εντολή – γιατί το πρόσφατο μάντρωμα της «ψήφου εμπιστοσύνης», δεν μπορεί να λογίζεται ως εντολή.
ΥΓ: Παρ’ όλα τα προηγούμενα, κυρίαρχο θέμα αυτή την εποχή, λόγω αστάθμητων παραγόντων εξ ανατολών, είναι θα εθνικά μας θέματα. Αλλά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ τα ξεχνούν ή προσποιούνται ότι τα ξεχνούν…
