Όσα διαδραματίζονται στη Νέα Δημοκρατία για την εκλογή νέου προέδρου, αλλά και η εικόνα που παρουσιάζουν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ ή και το Ποτάμι, επιβεβαιώνουν το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών. Κόμματα χωρίς ηγεσία, φαντασία, τόλμη και διορατικότητα. Πώς να απειλήσουν όλοι αυτοί τον Τσίπρα; Δέκα χρόνια θα τους κάτσει στο κεφάλι.
Ξεκίνησαν οι διαδικασίες στη Νέα Δημοκρατία και αναμένονται οι υποψηφιότητες των προσώπων που θα διεκδικήσουν την αρχηγία. Δηλαδή από τις μέχρι στιγμής δηλώσεις ή την ανίχνευση προθέσεων που έχει γίνει, αντιλαμβάνεται κανείς ότι από την διαδικασία αυτή θα προκύψει κάτι το ρηξικέλευθο και δυναμικό που θα πάει την παράταξη παραπέρα; Είτε αυτό θα σημαίνει παραμονή του κ. Μεϊμαράκη, είτε εκλογή οποιουδήποτε από τα πρόσωπα που έχουν μέχρι στιγμής ακουστεί; Όχι εκλογές, ούτε παρτίδα τάβλι δεν θα κερδίσουν από τον Τσίπρα. Δέκα χρόνια θα τους κάτσει στο κεφάλι. Τα δεδομένα άλλαξαν και οφείλουν να το αντιληφθούν.
Γιατί αυτή μπορεί να είναι η πολύ μεγάλη ατυχία για τη χώρα, καθώς κρίσιμο ρόλο και έργο δεν έχει μόνο η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση και ιδιαίτερα η αξιωματική αντιπολίτευση. Και μία παράταξη όπως η Νέα Δημοκρατία, με ιστορικές δράσεις αλλά και ευθύνες για την πορεία της χώρας, υποχρεούται να εμφανίσει μία νέα πρόταση διακυβέρνησης ως αντίβαρο στο… μία από τα ίδια του κ. Τσίπρα. Ο οποίος νιώθοντας ότι δεν έχει πολιτικό αντίπαλο και πάνω στην ορμή που του δίνει η θεαματική του επικράτηση που συνιστά μία ξεκάθαρα προσωπική νίκη, υπάρχει ο κίνδυνος –ελλείψει αντίπαλου δέους– αντί να μεστώσει πολιτικά, αντί να εξελιχθεί και να βελτιωθεί, να υποπέσει σε ακόμη μεγαλύτερα λάθη και ατοπήματα από ό,τι στην πρώτη 7μηνη κυβέρνησή του.
Η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην στρατηγική του “ώριμου φρούτου”. Και περιμένοντας να σαπίσει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, να υποστεί φθορά και διάβρωση η ίδια. Άλλωστε ο ρυθμός με τον οποίο σταθερά εδώ και χρόνια χάνει ψηφοφόρους, ακόμη και την τελευταία περίοδο που είχε την εξουσία, και ανεξάρτητα από την αξιοπρεπή –τηρουμένων των αναλογιών–παρουσία Μεϊμαράκη στις πρόσφατες κάλπες, δείχνει ότι η ΝΔ έχει κουράσει την κοινωνία μη έχοντας κάτι νέο να επιδείξει.
Κανένα όραμα, καμία πρωτοτυπία, κανένα άνοιγμα σε ευρύτερες ευρωπαϊκού προσανατολισμού ψύχραιμες δημοκρατικές δυνάμεις και προσωπικότητες. Καμία πρωτοβουλία διεύρυνσης, με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις, όχι προς την ακροδεξιά όπως επιχειρήθηκε την προηγούμενη φορά, αλλά προς τον σημαντικό πολιτικά και σχεδόν “ορφανό” χώρο του ευρύτερου κέντρου. Εκεί όπου ως πολιτική πετρελαιοκηλίδα απλώνεται ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζοντας ζωτικό χώρο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, αμήχανοι ακόμα από την κατάρρευση των φιλοδοξιών για συμμετοχή σε κυβέρνηση είτε υπό τον Αλέξη Τσίπρα που προτίμησε τους ΑΝΕΛ, είτε ακόμη και υπό τον Μεϊμαράκηαν ο Τσίπρας δεν εξέλισσε τις εκλογές σε προσωπικό του θρίαμβο,βολοδέρνουν χωρίς να δρομολογούν οποιαδήποτε εξέλιξη ή διεργασία προσέλκυσης –από τη δική τους πλευρά– δυνάμεων του κέντρου ή προοδευτικών. Κάθονται και χαζεύουν και η Φώφη και ο Σταύρος τη Χρυσή Αυγή να είναι η τρίτη δύναμη στο ελληνικό κοινοβούλιο και δεν αντιλαμβάνονται ότι για να έρθουν και άλλοι μαζί τους, θα πρέπει πρώτα να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αν δεν το κάνουν, αν δεν βρουν διαύλους επικοινωνίας, στο τέλος θα χάσουν και οι δύο. Το Ποτάμι άλλωστε ήδη έχει λάβει μία καθοδική ορμή, η οποία δεν δείχνει εφικτό να ανακοπεί αν δεν υπάρξει κάποιο θετικό σοκ. Ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μείνει ως το τέλος “ενιαίο”, έτσι όπως προκύπτει με βάση τα πρώτα μετεκλογικά μηνύματα. Για να συγκρατήσουν κόσμο, βουλευτές και εκλογική δύναμη, θα πρέπει να παρουσιάσουν και οι δύο κάτι νέο. Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη τη ρετσινιά του παλιού, ενώ το Ποτάμι πρόλαβε να παλιώσει πολύ γρήγορα… Αν δεν μετεξελιχθούν, μοιραία θα διαλυθούν.
Ας συνέλθουν λοιπόν, ας βάλουν στην άκρη και στη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι τις προσωπικές φιλοδοξίες και ας αναλογιστούν, πώς θα επιβιώσουν πολιτικά στα πολύ σκληρά νέα δεδομένα, όπου ένας στους δύο ψηφοφόρους γυρνά πλέον την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Και ας βγάλουν στην επιφάνεια ό,τι πιο φρέσκο και δυναμικό μπορούν να εκφράσουν και να αναδείξουν, πέρα από προσωπικές φιλοδοξίες και τακτικισμούς, για να μπορούν να έχουν μέλλον αλλά και για να μπορούν να “ξεθυμώσουν” τους απογοητευμένους και θυμωμένους Έλληνες πολίτες που τους έχουν γυρίσει την πλάτη.
