Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη, Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶνστὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ τοὒ ΤΕΙ Δυτικῆς Ἑλλάδος
Στό φόρτε τους, πάλι, τά μπουγαδοκάναλα. Μὲ βολές στὸν Μητροπολίτη Κορινθίας κ.κ. Διονύσιο, αὐτὴ τὴν φορά! Ὁ ὁποῖος σε μιὰ καλὴ ὁμιλία στὴν Λειτουργία, ἀναφερόμενος καί στὸ θέμα τοῦ συμβολαίου συμβίωσης καὶ τῆς ἀστικῆς ἐξίσωσής του μέ Γάμο καὶ ἰδίως στήν .. συγγνώμη (sic) τοῦ Πρωθυπουργοῦ, ἀφοῦ διεφώνησε μὲ ἄλλους ἱερεῖς, ποὺ μιλοῦσαν γιὰ ἀπομάκρυνση, ὑπέβαλε τὸ ρητορικό ἐρώτημα, σχετικά μὲ τὴν ἀποϊεροποίηση τῆς Ζωῆς: « … αν του έδινα ως ευχή και του έλεγα, αφού έφερες τόσο μεγάλη πρόοδο, να σε αξιώσει ο Θεός, να παραστείς και στα συμβόλαια των παιδιών σου, τι θα μου έλεγε; Με ειρωνεύεσαι; Με κατηγορείς; Αυτό λοιπόν του λέω. Πρέπει να σεβόμαστε μερικά πράγματα στή Ζωή μας και να δίνουμε καλά παραδείγματα … ».
Πρακτικά, ὁ καλός Ἱεράρχης, νουθετοῦσε τὸν Πρωθυπουργό καὶ κάθε ἐξουσιαστή, νὰ προσπαθῇ νὰ βλέπῃ τὶς ἐπιπτώσεις τῶν ἀποφάσεών του, σὰν νὰ ἐφαρμόζονταν ἐπὶ ἤ καὶ νὰ ἀφοροῦν τὸν ἴδιο καὶ ὄχι ἐκ τοῦ μακρόθεν ἤ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, ὅπως κάνουνε συνήθως πχ μὲ τὰ Μνημόνια (ὅπου ὁ μισθὀς τους, νὰ μὴν ξεχνιόμαστε, δὲν εἶναι ἀκριβῶς 580 εὐρώ!). Γιατί, ἐπί Θεόδμητων Ἀνθρώπων ἄρχουν.
Ἔ, τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπάτησης, ἔσουραν τὰ ἐξ ἁμάξης, ἀφοῦ φυσικά ἔπαιξαν μόνο τὸ ἀπόσπασμα ποὺ τοὺς βόλευε. Τό πρόβλημα δὲν εἶναι μόνο τὰ μέσα. Ἀλλά οἱ καλεσμένοι κομματικοί πολιτικοί, πού, κοπαδηδόν, ξεσπάθωσαν καὶ ἀπαίτησαν, ἐπ’εὐκαιρίᾳ, χωρισμό Ἐκκλησίας καὶ Κράτους. Εἷς μάλιστα νουΔουλίτης, ἐτόνισε ὅτι ἡ ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ ἀσχολῆται μὲ τὰ κοσμικά (sic) καί, κατευχαριστημὲνος μὲ τὸν ἑαυτό του, ἐπρόσθεσε δοκησισόφως «τὰ τοῦ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ». Τὸ ὅτι διέστρεφε, ἀνεπιγνώστως ἤ ὄχι, ἀδιάφορον, τὴν εὐαγγελική περικοπή (Ματθ.κ.22:21) ἦταν λεπτομέρεια!
Ὅμως, μὲ αὐτὴ τὴν ἁπλῆ, φαινομενικά, διαζευκτική ἀπάντηση, ποὺ ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς στοὺς Φαρισαίους μαθητές, τὴν ὁποίαν, σημειωτέον, ἀπεδέχθησαν, ἐγκρέμιζε τὴν ἐπιβεβλημένη, εἰκόνα τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος ὡς Θεοῦ καὶ τὸν ὑποβίβαζε στὴν θέση θνητοῦ πολιτικοῦ. Γιατὶ μέχρι τότε, κάθε Αὐτοκράτορας, ἀπαιτοῦσε τὴν ἀναγνώρισή του καὶ ὡς Θεοῦ (καὶ θυσία σὲ αὐτόν), ἐκ παραλλὴλου βεβαίως, μὲ ὅποιους ἄλλους Θεοὺς εἶχαν οἱ ὑπήκοοι.
Αὐτοστιγμεί, ὁ Ναζωραῖος, καταργοῦσε διὰ παντός τὴν ‘θεοκρατία’, διαχωρίζοντας καὶ ἀπονομιμοποιῶντας τὴν ἑνιαιότητα ἐξουσίας καὶ μεταφυσικῆς· τὰ διεστῶτα, ποὺ ἀπεχθάνονται, ὡς ὁ διάολος τὸ λιβάνι, νὰ τελοῦν ἀκριβῶς ἐν διαστάσει, οἱ πολιτικοί μας. Ἔδειχνε, ἔτι, ὅτι ὅσο ἀνελεύθερο εἶναι τὸ ‘θεοκρατικό’ πολίτευμα, ἄλλο τόσο ἀνελεύθερο καὶ ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ “ἀνθρωποκεντρικό” . Γιατὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀνἀγκη οὔτε ἴδια εἶναι οὔτε ὅρια ἔχει· ἰδίως ἡ ἐξουσία.
Γι’αὐτὸ καὶ τὸ ἑλληνικό πολίτευμα, σὲ μιὰ σπάνια χρονικὴ ἀντιστροφή, ποὺ ἐκπορεύετο ἀπὸ θεόδμητους ὁπλῖτες – πολῖτες, μόνο θεοκεντρικό μπορεῖ νὰ εἶναι. Διότι ἐσυλλογιῶντο (διό δεδόχθαι) καὶ λογοδοτοῦσαν μόνο στὴν Ἐκκλησία (τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ), ἀφοῦ βέβαια εἶχαν ἐπιβεβαιώσει τὴν κοινὴ ἐμπιστοσύνη τους στὸν Θεό καὶ τὴν Παράδοση (εὐξαμένους καὶ θύσαντες τοῖς θεοῖς καὶ ἥρωσι τοῖς κατέχουσι τὴν πόλιν καὶ τὴν χώραν τὴν Ἀθηναίων). Καὶ ἀπεφάσιζαν, μόνο ἐφ’ὅσον πᾶντες ὁμολογοῦσαν καὶ ἕκαστος προσεπιμαρτυροῦσε!
Ἔτσι αὐτεξούσιος καὶ ἐλεύθερος ὁ Ἑλληνικός κόσμος, διεῖδε καὶ προσεχώρησε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ μήνυμα τοῦ ἀπ. Παύλου «ἐπ’ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, αδελφοί». Καὶ ἔκτοτε μαζί, σὲ Ἐκκλησία, πορεύονται γιὰ νὰ μπορέσουμε, τὰ κτιστά, νὰ ζήσουμε τόν τρόπο τοῦ Ἀκτίστου.
Μά, διερωτᾶται ὁ νεωτερικός ἄνθρωπος, εἶναι αὐτό δυνατό; Τότε «λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ ….» (Ἰωαν. Κ.14-6). Καὶ ἦταν ὡσὰν νὰ ἔλεγε «ἐγὼ εἶμαι ἁπλῶς ἡ εἴσοδος. Τὸ πῶς θὰ φθάσετε ἐδῶ, εἶναι θέμα τοῦ δρόμου, ποὺ ἐσεῖς καὶ μόνο, ἐλεύθερα, ἐπιλέγετε». Περὶ τῶν δρόμων ὅμως, στὸ ἑπόμενο..
