Το μεγάλο στοίχημα για την επιβίωση της Ευρώπης…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Ο τρόμος που σκόρπισε πάνω από την Ευρώπη η τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες, σε συνέχεια του δράματος που έζησε λίγους μήνες νωρίτερα το Παρίσι, θέτει σαφώς σε θέση άμυνας το δυτικό τρόπο ζωής. Αυτόν που επιχειρούν να καταλύσουν οι εξτρεμιστές μεταφέροντας στις ευρωπαϊκές πόλεις το θέατρο των επιχειρήσεων και του πολέμου.
Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι για να ελπίζει η γηραιά Ήπειρος σε επιστροφή στην ομαλότητα θα πρέπει να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του. Να δοθεί λύση στον πόλεμο στη Συρία. Μπορεί. Φτάνει όμως αυτό; Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο η κόλαση που ήδη έχει ξαμοληθεί, μπορεί να καταλαγιάσει και να ανασταλεί. Προφανώς και η ειρήνευση στην περιοχή θα δώσει επιχειρήματα κατά της εκδήλωσης τρομοκρατικών επιθέσεων. Είναι όμως αυτό αρκετό; Σίγουρα θα περιορίσει την αναμόχλευση του μίσους. Αρκεί όμως;
Μήπως σημαντικό ρόλο στο να ανθίσουν τα λουλούδια του κακού στις ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν παίξει και οι ίδιες οι κοινωνίες και οι πολιτικές που εφαρμόζονται; Πολιτικές σκληρής λιτότητας, απαξίωσης του ανθρώπου και φτωχοποίησης των πολιτών με διόγκωση των φαινομένων κοινωνικής απαξίωσης και απομονωτισμού; Δεν έχουν ευθύνη οι πολιτικές που εφαρμόζονται που ως στόχο δεν έχουν την ανάπτυξη και την ευημερία των πολιτών αλλά την μετατροπή τους σε φτωχούς υπηκόους, πειθήνιους μέσα στη μιζέρια τους και άρα εύκολα πολιτικά και οικονομικά διαχειρίσιμους;
Γιατί παρατηρείται το στρεβλό να προέρχονται πολλοί τρομοκράτες από την κοινωνική δεξαμενή των απαξιωμένων μουσουλμανικών ή άλλων γκέτο. Δεν είναι κομάντος του ISIS σε αποστολή πολλοί από αυτούς. Είναι στρατολογημένοι. Τι ωθεί λοιπόν για παράδειγμα έναν εικοσάχρονο νέο βελγικής ή γαλλικής, ή βρετανικής καταγωγής να πιστέψει στους κατηχητές, να ζωθεί με εκρηκτικά και να πάει να ανατιναχτεί σε μία πολυσύχναστη περιοχή παίρνοντας δεκάδες συμπολίτες του στο θάνατο μαζί του; Εκείνου ποια μητέρα ή ποιος αδερφός έχει σκοτωθεί από “δυτικές βόμβες”; Κανείς. Κι όμως το κάνει.
Αν δεν επιχειρηθεί να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ακόμα και η κατάπαυση πυρός στη Συρία πολύ φοβάμαι δεν θα επαρκέσει για να σταματήσει τον όλεθρο με τον οποίο μαθαίνει τώρα να ζει η Ευρώπη. Η οποία δεν πρέπει να αντιδράσει σπασμωδικά. Να κλειστεί ακόμη περισσότερο, να υποκύψει στην εσωστρέφεια. Γιατί αυτό θα σημάνει την ήττα. Ούτε φυσικά να “επιτεθεί” συλλήβδην στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που την κατακλύζουν. Γιατί έτσι το μόνο που θα επιτύχει είναι να διαιωνίσει το μίσος. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ανθρώπους που μέχρι τώρα έχουν υποστεί τεράστιες ταλαιπωρίες ή και απώλειες. Δεν πρέπει να γεννηθούν νέα πεδία μάχης και συγκρούσεων.
Και βέβαια να γίνει κατανοητό ότι για τις διακεκαυμένες ζώνες στα Ανατολικά, ακόμη και το σταμάτημα του πολέμου δεν φτάνει. Αυτονόητα συμβάλλει, θα πρέπει να γίνει άμεσα,… χθες κιόλας …, αλλά δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να δημιουργηθούν και συνθήκες ανάπτυξης σε όλες αυτές τις χώρες που σήμερα τροφοδοτούν με απεγνωσμένους ανθρώπους τις προσφυγικές ροές. Η απόγνωση είναι πολύ κακός σύμβουλος και σκιάζει τη λογική κάνοντας τον άνθρωπο υποχείριο και του ενισχύει το μίσος… Χρειάζεται συνδυασμός δράσεων.
Αν η Ευρώπη θέλει να γλιτώσει από τον τρόμο, την εσωστρέφεια και εντέλει τη διάλυση, θα πρέπει να δράσει. Όχι εκδικητικά, καθώς η βία γεννά μόνο βία, αλλά με συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές. Και στο εσωτερικό της αλλά και στις εστίες του πολέμου. Αλλιώς ας ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.
Πηγή