Του Μάριου Ευρυβιάδη
Ο θάνατος του τελευταίου Κέννεντυ, του Edward Moore "Ted" Kennedy (1932 – 2009) μας προσφέρει μια, δυστυχώς, σπάνια ευκαιρία να δούμε το άλλο πρόσωπο της Αμερικής, αυτό που προσφέρει ελπίδα στον κόσμο και όχι μόνο στους πολίτες της πραγματικά μεγάλης αυτής χώρας.
Η μεταπολεμική αυτοκρατορική (imperial) εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, στην προσπάθειά της να καταστήσει την χώρα απρόσβλητη έναντι όλων, φίλων και εχθρών, εκμηδένισε το ανθρώπινο πρόσωπο των Αμερικανών. Το πρόσωπο αυτό το γνωρίζει ο οποιοσδήποτε που μετανάστευσε, εργάσθηκε, σπούδασε ή έγινε αποδέκτης της φιλοξενίας και της ανιδιοτέλειας του αμερικανικού λαού. Το ανθρώπινο αυτό πρόσωπο των Αμερικανών δεν συγκρίνεται με την εικόνα του «άσχημου αμερικανού» (ugly American) που κυριαρχεί και η οποία εύκολα γίνεται πιστευτή από ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου.
Ο πασίγνωστος Γερουασιαστής William Fulbright (1905 – 1995), δημιουργός του προγράμματος υποτροφιών και ανταλλαγών Fulbright, που άρχισε το 1946 (το οποίο είχε και έχει και πολιτική σκοπιμότητα αλλά το οποίο δεν έπαυσε ποτέ να είναι ένα πρόγραμμα ευκαιρίας στην εκπαίδευση για χιλιάδες άπορους μαθητές σε ολόκληρο τον κόσμο, στο καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου), έγραψε τα παρακάτω στο γνωστό και εμβληματικό του έργο The Arrogance of Power, 1966 (Η Αλαζονεία της Ισχύος) αναφορικά με την Αμερική, ασκώντας τότε κριτική για τον αμερικανικό πόλεμο στο Βιετνάμ.
«Υπάρχουν δυο Αμερικές. Η μια του Προέδρου Λίνκολν [στον εμφύλιο πόλεμο απελευθέρωσε τους δούλους και κράτησε τις ΗΠΑ ενωμένες] και του Ατλαϊ Στήβενσον [Δημοκρατικού υποψηφίου που έχασε τις εκλογές το 1956 από τον Άϊσενχάουερ]. Η άλλη Αμερική είναι του Τέντη Ρούσβελ [φιλοπόλεμου Προέδρου στις αρχές του 20ου αιώνα, γνωστού για τις στρατιωτικές του επεμβάσεις στην Κεντρική και Λατινική Αμερική] και των σύγχρονων πατριωτών. Η μια Αμερική είναι γενναιόδωρη και φιλεύσπλαχνη, η άλλη εγωιστική. Η μια κάνει αυτοκριτική, η άλλη είναι απόλυτη στις αντιλήψεις και στις απόψεις της. Η μια προβληματίζεται και διερευνά, η άλλη μιλά εκ καθέδρας, η μια είναι μετριοπαθής η άλλη παθιασμένη, η μια είναι εγκρατής στη χρήση της αμερικανικής ισχύος ενώ η άλλη είναι αλλαζών… εγώ προτιμώ την Αμερική του Λίνκολν και του Στήβενσον. Προτιμώ να είναι η χώρα μου υπέρμαχος και όχι εχθρός του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Προτιμώ να αντιμετωπίζω τους κομμουνιστές ως άτομα με δικαιώματα με όλα τα καλά και τα κακά της ανθρώπινης φύσης, παρά ως ενσαρκωτές της ιδέας του κακού. Και προτιμώ να βλέπω τη χώρα μου ως συμπαθή φίλο της ανθρωπότητας παρά ως ένα βλοσυρό και περήφανο δημοδιδάσκαλο».
Ο Edward Moore "Ted" Kennedy ανήκε στην άλλη Αμερική του Λίνκολ, του Στήβενσον, του Φούλμπράιτ. Δεν ήταν άγιος. Είχε όλα τα γνωστά ελαττώματα. Και ευθύνεται και για τον θάνατο από αμέλεια της 27χρονης συνεργάτιδας του Κέννεντυ, Μαίρης Κοπένχη, το 1969. Όμως όλοι παραδέχονται ότι στα 46 χρόνια που υπηρέτησε στη Γερουσία άφησε μια κληρονομιά στο ομοσπονδιακό δίκαιο της χώρας που δεν έχει προηγούμενο. Δουλεύοντας με την υπομονή και την επιμονή μιας μέλισσας και χτίζοντας λιθάρι με λιθάρι, άνοιξε πόρτες για τους καταφρονημένους, οχύρωσε τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των μειονοτήτων αλλά και όλων των Αμερικανών, προσέφερε ασφάλεια σε μάνες και παιδιά και καταπολέμησε τον ακραίο συντηρητισμό, τον ρατσισμό και τον σοβινισμό.
Ο "Ted" Κέννεντυ υπήρξε αυθεντικός εκπρόσωπος της Αμερικής που όλοι αγαπάμε. Υπήρξε προστάτης των αδικημένων και δεινοπαθούντων. Άφησε πίσω του μια κληρονομιά που ξεπερνά αυτή των αδελφών του και όλων των Αμερικανών προέδρων της εποχής του.
Ο ‘Ted" Κέννεντυ υπήρξε φίλος και υποστηρικτής της Κύπρου με καθοριστικές παρεμβάσεις και έργα, ειδικά ως Πρόεδρος της Subcommittee to Investigate Problems with Refuges and Escapes της Γερουσίας, τις μαύρες μέρες του 1974. Και αυτό σε αντίθεση και πείσμα του Κίσσινγκερ και των τότε εκπροσώπων του στην αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας που δεν φαίνεται να έχουν μάθει τίποτε και οι οποίοι συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας (με λιγοστές εξαιρέσεις) να μας δείχνουν το βλοσυρό και απάνθρωπο πρόσωπο της άλλης Αμερικής, ως εάν η Κύπρος τους τρώει το ψωμί τους, τους κλέβει την περιουσία τους ή τους χαντακώνει την υψηλή τους στρατηγική τους και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
