Του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου, ειδική συνεργασία με την εφημείδα “Αποκαλύψεις”
Τον Στάθη Σταυρόπουλο –κατά… κόσμον «Ναυτίλο» της «Ελευθεροτυπίας»– τον διαβάζω πολύ, αλλά τον γνωρίζω ελάχιστα. Δεν συμπέσαμε και δεν θα συμπέσουμε, Συχνά διαφωνώ με τις απόψεις του. Δεν έχει καμία σημασία. Γι’ αυτό κάνουμε αυτή τη δουλειά. Για να μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε φωναχτά με όσα συμβαίνουν. Και για να παρεμβαίνουμε δημόσια, όπως νομίζει ο καθένας εξ ημών ότι προάγει την κοινή λογική και το κοινό καλό.
Ο Σταυρόπουλος, λοιπόν, έγραψε, τις προάλλες, ένα αιχμηρότατο άρθρο κατά του τηλεοπτικού δελτίου του Mega και του τρόπου που, κατ’ αυτόν, προπαγανδίζει τις κυβερνητικές απόψεις, ρίχνοντας στον Καιάδα όλες τις άλλες.
Προσωπικά δεν θα χρησιμοποιούσα την ίδια γλώσσα, αλλά αυτό έχει να κάνει με το ταμπεραμέντο και την ιδεολογική αφετηρία από την οποία εφορμά κανείς. Αλλωστε, όλοι κρινόμαστε και γι’ αυτά που λέμε και για το ύφος που χρησιμοποιούμε.
Πέραν των χαρακτηρισμών, όμως, υπάρχει και η ουσία. Κι αυτή δεν αφορά μόνο το δελτίο του ενός ή του άλλου τηλεοπτικού σταθμού, αφορά, πρωτίστως, την προσπάθεια ενός πολιτικοεπιχειρηματικομιντιακού καθεστώτος να πολτοποιήσει το διαφορετικό και να πείσει πως η πολιτική της τρόικας αποτελεί την ύστατη και αναγκαία λύση για να σωθεί το Εθνος.
Κι αν αυτό εννοεί ο Σταυρόπουλος, είμαι μαζί του (επί του συγκεκριμένου βεβαίως- βεβαίως).
Τα πράγματα είναι απλά. Και τα βλέπουμε να εξελίσσονται σε μία περίπου προδιαγεγραμμένη πορεία. Σαν την ευθεία γραμμή του καρδιογράφου τη στιγμή που εκπνέει ο ασθενής.
Εδώ και καιρό αυτόκλητοι και μη υπερασπιστές της άποψης «δεν υπάρχει άλλη λύση» επιχειρούν να ενοχοποιήσουν οτιδήποτε αντιστρατεύεται τη μονοκαλλιέργεια του Μνημονίου. Οι απεργίες, λογικές ή ακραίες, ενοχοποιούνται συλλήβδην ως υποκινούμενες ή μη ρεαλιστικές. Το κίνημα «Δεν πληρώνω» αποδίδεται στον Τσίπρα ή το ΠΑΜΕ, λες κι εμείς που βρίσκουμε λογικές και συμπαθητικές κάποιες συνιστώσες αυτής της κοινωνικής αντίδρασης πρέπει, οπωσδήποτε, να ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ ή να είμαστε «τζαμπατζήδες».
Κι επειδή επισημαίνουμε το μέγα σκάνδαλο των κατά Σουφλιά συμβάσεων παραχώρησης των εθνικών (;) δρόμων στους μεγαλοεργολάβους είμαστε εναντίον της ανάπτυξης. Να μη μιλάμε, δηλαδή, για το γεγονός ότι η κυβέρνηση λέει ψέματα όταν υπόσχεται πως θα μειώσει τις τιμές των διοδίων, αφού κάτι τέτοιο θα γίνει, τελικά, μέσω κρατικής επιδότησης (όλοι μαζί τα φάγαμε κύριε Πάγκαλε;) και όχι μέσω μιας δίκαιης και ισότιμης συμμετοχής Δημοσίου και εργολάβων.
Να μην αντιδρά κανείς όταν βλέπει προύχοντες της δημοσιογραφίας να εκπροσωπούν μετά πάθους από τηλοψίας τον πεινασμένο χαμηλοσυνταξιούχο ή τον άνεργο 50άρη και μετά να μπαίνουν στα τζιπ με τα φιμέ τζάμια για να επιστρέψουν στις βίλες των βορείων προαστίων.
Να μην αντιδρά στο γεγονός ότι 16 μήνες μετά τις εκλογές η κυβέρνηση δεν έχει κατορθώσει να εντοπίσει ακόμα ούτε έναν σοβαρό φοροφυγάδα και δεν έχει πείσει τους μεγαλοπρομηθευτές του Δημοσίου να φέρουν έστω και ένα ευρώ από τις μυθικές καταθέσεις τους στην Ελβετία.
Να μην αντιδρά κανείς για το Βατοπέδι που κατέληξε στα αζήτητα και τα αδικήματα που παραγράφηκαν ή για το γεγονός ότι από τα 100.000.000 μίζες της Siemens βρέθηκε μόλις το 1% στα χέρια του Τσουκάτου και του Μαντέλη.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η αιχμηρή λεξιλαγνεία του Σταυρόπουλου, ή του κάθε Σταυρόπουλου. Το ζήτημα είναι εάν υπάρχει, όντως, ένας οργουελικός καθεστωτισμός που μεταβάλλει κάποιους σε φερέφωνα πιο στροσκανικά κι από τον Στρος Καν. Δυστυχώς υπάρχει. Και θα επιβιώνει όσο ο καναπές είναι γεμάτος από αμέτοχους. Κι όσο κάποιοι σπεύδουν κοπαδιαστά να επιβραβεύσουν τους πωλητές dvd και τους κομψευόμενους τηλεοπτικούς εκπροσώπους της καθεστωτικής μαυρίλας.
Είμαι βέβαιος πως κάτι θα αλλάξει. Είτε έχουμε επιβιώσει κάποιοι είτε όχι. Γι’ αυτό είναι καλό να υπάρχουν οι Σταυρόπουλοι. Ακόμα κι αν διαφωνείς με το ύφος τους ή με κάποια απ΄ όσα λένε, τουλάχιστον δίνουν τροφή για μία άλλη συζήτηση. Γιατί τα «ανθρωπάκια του Γαΐτη» έχουν ενδιαφέρον μόνο ως… ανθρωπάκια του Γαΐτη. Αλλιώς είναι μονότονα, πληκτικά και επαναλαμβανόμενα. Ισοπεδωτικά και γκρίζα…
