Σαν σήμερα οδηγήθηκε στην αγχόνη ο λεβεντονιός της Ε.Ο.Κ.Α, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Ο μαθητής που άφησε τα θρανία γιατί η προτεραιότητα του ήταν η λευτεριά της Κύπρου και η Ένωση της με την Μητέρα Ελλάδα κι όχι οι σπουδές και η επαγγελματική καταξίωση. Ένας 18χρονος μαθητής που δίδαξε τους σύγχρονους απανταχού Έλληνες με την σύντομη ζωή του, την ποίηση και την ηρωική θυσία του, καλύτερα από τους πιο προικισμένους καθηγητές πανεπιστημίου, προσφέροντας μας, ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΤΡΙΔΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ. Παίρνουμε όμως τα διδάγματα ή μένουμε στον καναπέ μας, ανήμποροι να αντιδράσουμε λόγω και μιας χρεοκοπημένης ηγεσίας που κάνει το παν για μας αδρανοποιήσει (και τα καταφέρνει);
Ότι κι αν πούμε γι’ αυτόν τον λεβέντη είναι λίγα. Είμαστε ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΙ για να θεωρούμαστε “συνεχιστές του αγώνα του” (όπως ισχυρίζονται κάποιοι πατριδοκάπηλοι στα μνημόσυνα). Τουλάχιστον όμως εξακολουθούμε να συγκινούμαστε ακούγοντας τα μελωποιημένα ποιήματα του και να τιμούμε την μνήμη του (δεν ανήκουμε ούτε στην τάξη των πατριδοκάπηλων που εκφωνούν πύρινους λόγους στο μνημόσυνο του, προς άγραν ψήφων και σίγουρα δεν βγάζουμε σπυράκια στο άκουσμα του ονόματος του – αντιθέτως αναβαπτιζόμαστε Εθνικά).
