Του Μάνου Οικονομίδη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Στις εκλογές του 2013 στη Γερμανία, το CDU θα είναι και πάλι το πρώτο κόμμα στην προτίμηση των ψηφοφόρων. Ενδεχομένως μάλιστα να σημειώσει και οριακή αύξηση των ποσοστών του, σε σχέση με την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, εφόσον η Άνγκελα Μέρκελ συνεχίσει τη σχέση… πάθους που έχει αναπτύξει εσχάτως με τη γερμανική κοινωνία, λόγω της σιδηράς πειθαρχίας την οποία επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με πρώτο και… πρόθυμο θύμα την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και ενός υφεσιακού Μνημονίου.
Στις εκλογές που έρχονται ωστόσο, οι Χριστιανοδημοκράτες δεν θα είναι σε θέση να συγκροτήσουν κυβέρνηση συνεργασίας με τους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας και τους Ελεύθερους Δημοκράτες, επειδή οι τελευταίοι, το κόμμα που «τσαλάκωσε» ο Γκίντο Βεστερβέλε, και… αποτελείωσε ο Φίλιπ Ρέσλερ, αναμένεται να κινηθούν σε εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά.
Το SPD απ’ την άλλη, εισπράττει αυξημένη εμπιστοσύνη από την κοινωνία, δεν θυμίζει όμως σε καμία περίπτωση την περίοδο της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας των Σοσιαλδημοκρατών, υπό την ηγεσία του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Το δε «φρενάρισμα» της δημοσκοπικής ανόδου των Πρασίνων, οδηγεί στην εκτίμηση ότι ένας συνασπισμός των δυο κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών της Κεντροαριστεράς, δεν θα έφτανε για να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, την επομένη των εκλογών.
Για τους παραπάνω λόγους, το σενάριο του «Μεγάλου Συνασπισμού», δηλαδή της συγκυβέρνησης του CDU με το SPD άρχισε και πάλι να επανέρχεται στην καθημερινή ροή εκτιμήσεων της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Με την Άνγκελα Μέρκελ να φέρεται να το υποβοηθά, σκεπτόμενη ότι την προηγούμενη φορά που υλοποιήθηκε ένα τέτοιο εγχείρημα, οδήγησε στην ηγετική υπερανάδειξη της ίδιας, και την πολιτική συρρίκνωση των Σοσιαλδημοκρατών.
Η άλλοτε Ανατολικογερμανίδα κάνει και πάλι λάθος πολιτική εκτίμηση. Η γερμανική κοινωνία έχει καταγράψει τον τότε «Μεγάλο Συνασπισμό» ως μια ιστορική, παταγώδη αποτυχία. Ένα… στιγμιαίο λάθος, που κράτησε περισσότερο, για μια ολόκληρη κοινοβουλευτική θητεία. Γι’ αυτό και στις εκλογές που ακολούθησαν, φρόντισε να ενισχύσει το ισχυρό σκέλος του εγχειρήματος, δηλαδή το CDU, που κόντεψε να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, χωρίς τους Ελεύθερους Δημοκράτες.
Σήμερα, οι καταστάσεις είναι διαφορετικές. Το πολιτικό διακύβευμα της Γερμανίας έχει σχεδόν ταυτοποιηθεί με το διακύβευμα της προόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Άνγκελα Μέρκελ λοιπόν δεν μπορεί να προσδοκά βάσιμα σε πολιτικό «πνιγμό» των αντιπάλων αλλά… κυβερνητικών εταίρων της, επειδή θα είναι δύσκολο να της επιτρέψουν οι τελευταίοι να εφαρμόσει τη δική της ατζέντα. Δηλαδή, μια ατζέντα only win situation, για την άλλοτε προστατευόμενη του Χέλμουτ Κολ, που έμελλε τελικά να «πυροβολήσει» πισώπλατα τον πολιτικό ευεργέτη της. Και στη συνέχεια, και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Ο νέος «Μεγάλος Συνασπισμός» στη Γερμανία, θα αφορά πρωτίστως την επούλωση των τραυμάτων που έχουν προκληθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από την πολιτική που ασκεί σήμερα η Άνγκελα Μέρκελ. Και από τη διαδικασία της επούλωσης αυτής, δεν εξαιρείται η ίδια η Καγκελάριος.
