Περί την Εταιρεία των « LOUIS »
Σχόλιο του ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Διευθυντή του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος
Μια και βρισκόμαστε μέσα στα χρονικά όρια του Πάσχα, ας χρησιμοποιήσουμε την ευαγγελική ρήση « ο Πιλάτος ιδών ότι μάλλον θόρυβος γίνεται» αφού δεν μπορούσε με όσα του λέγανε να βγάλει άκρη, για το αν ο Ιησούς Χριστός, ήταν ή όχι ένοχος καταδίκης, για να πάμε κι εμείς στον μεγάλο θόρυβο που γίνεται για το αν οι διεθνώς γνωστές Τουριστικές Εταιρείες των Κυπρίων Επιχειρηματιών LOUIS είναι για σταύρωση ή όχι.
Για την πρόσκρουση και την εν συνεχεία βύθιση του κρουαζιερόπλοίου τους «Sea Diamon» στο λιμάνι της Σαντορίνης, τη Μεγάλη Πέμπτη το απόγευμα, με δύο αγνοούμενους, από τους 1600 επιβαίνοντες. Και για το συμβάν του θανάτου δύο παιδιών από την Αγγλία, τουριστών σε περιφερειακό δωμάτιο ενός ξενοδοχείου των LOUIS , λίγους μήνες πριν, που προήλθε από αναθυμιάσεις καυσαερίων.
Βεβαίως και είναι αποτρόπαιο γεγονός και θέαμα και προς θόρυβον, να βυθίζεται ένα μεγαθήριο, να αγνοούνται δύο άνθρωποι και να πεθαίνουν δυο παιδιά από το διοξείδιο του άνθρακος μέσα στο δωμάτιό τους που ήρθαν για διακοπές στη χώρα μας. Αλλά αντί να κοιτάξουμε, να ερευνήσουμε, τι έφταιξε, γίναμε όλοι ειδικοί και καταδικαστές. Και φωνασκούμε με αγανάκτηση, δημόσια και κατ' ιδίαν, κατά των Επιχειρηματιών, λες και είναι η πρώτη φορά στον Κόσμο που βυθίζονται πλοία και πνίγονται άνθρωποι από διοξείδιο του άνθρακος.
Ας αναφερθούμε πρώτα στο ξενοδοχείο, του οποίου την άδεια λειτουργίας, βγήκε τότε πανηγυρικά η αρμοδία υπουργός Τουρισμού και ανακοίνωσε απόφασή της πως την αναστέλλει. Και την επαναλαμβάνει και σήμερα το ίδιο ρητά, αποφασιστικά, με στεντόρεια φωνή και αμετάκλητα. Ας πούμε ότι τότε μέσα στο θόρυβο, το έκανε για να καθησυχάσει, «ικανοποιήσει» κάποια πλήθη διαμαρτυρομένων περί της ευθύνης των υπευθύνων του ξενοδοχείου. Αλλά μια απόφαση υπουργού δεν είναι η πανάκεια των Νόμων.
Ακολούθησαν νομικές διαδικασίες και το ξενοδοχείο ύστερα από μήνες, τώρα το Πάσχα, ξαναλειτούργησε. Νόμιμα λένε οι δικηγόροι του. Θα διευκρινισθεί αν ναι ή όχι. Και ουδείς θα μιλούσε γι'αυτό, εάν δεν συνέβαινε η βύθιση του κρουαζιερόπλοιου της ίδιας Εταιρείας. Θα είχαμε χαρεί και ευχαριστηθεί που στο ξενοδοχείο 300 τουρίστες αφήσανε δέκα Ευρώ στις τσέπες μας. Αφού αυτό είναι το ζητούμενο. Ο τουρίστας. Κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί, ενοχληθεί και διαμαρτυρηθεί για το νόμιμο ή παράνομο της επαναλειτουργίας του.
Σε κανένα μέρος του Κόσμου δεν έχουμε ακούσει να σφραγίζεται μια ολόκληρη ξενοδοχειακή μονάδα για πάντα, επειδή σε ένα δωμάτιο, πολύ δε περισσότερο εδώ που δεν ήταν δωμάτιο μέσα στο ξενοδοχείο αλλά μακριά, περιφερειακά, έγινε ένα θανατηφόρο ατύχημα. Και δεν ξεσηκώθηκε ποτέ η Οικουμένη γι' αυτό. Και μάλιστα όταν εμείς κάνουμε κρα για να έρθει ένας τουρίστας στη χώρα μας. (Κρα, από το κράξιμο, του κόρακα, που προσκαλεί δυνατά). Κρα, που λέει σοφά κι λαός, κρα, διαφήμιση δηλαδή, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια Ευρώ, σε ανά την Γην Μέσα Ενημέρωσης να φέρουμε ένα τουρίστα. Τέτοια ατυχήματα γίνονται παντού. Δεν κλείνουν ξενοδοχεία, δεν καταδικάζουν εταιρείες, δεν λαϊκίζουν με μίσος και κραυγές οι πολίτες. Ψάχνουν οι αρμόδιοι με ανησυχία, σοβαρότητα, πραγματικό ενδιαφέρον και με μελέτες να βρούνε την αιτία για να μην ξανασυμβεί.
Λένε στον επιχειρηματία κάμε τις υποδεικνυόμενες απαραίτητες μεταβολές, προσθήκες, διορθώσεις, επισκευές και συνέχισε τη δουλειά σου. Κλαίμε υποκριτικότατα για τους δύο αγνοούμενος. Όταν δεν αναφερόμαστε καν στους σχεδόν πενήντα νεκρούς μας στους δρόμους το Πάσχα. Στις εκατοντάδες των τραυματιών μας. Που είναι άνθρωποί μας, οικείοι μας, συγγενείς μας, φίλοι μας, γνωστοί μας. Παραμένουμε ασυγκίνητοι και απαθείς, σαν να μην συνέβη τίποτα. Σαν να μην μας ενοχλεί ότι το ίδιο θα συμβεί και συμβαίνει, την επόμενη μέρα και αύριο και κάθε μέρα. Κοντά στους 2.000 ετησίως οι Έλληνες νεκροί στους δρόμους μας. Δέκα χιλιάδες οι τραυματίες μας.
Ούτε αναφορά στα δελτία ειδήσεων για τους λόγους, για τους πιθανούς υπευθύνους. Καταναλωνόμαστε για το καράβι, στο εάν έφταιξε ο καπετάνιος, η κακιά στιγμή, η κακοδιαχείριση του ατυχήματος, ο τρόπος της αποβίβασης των 1600 επιβατών. Χρησιμοποιούμε χίλια «Εάν». Χωρίς να ξέρουμε ούτε το ένα, τίποτα απολύτως. Και το άκρον άωτον της αφελείας μας, της ανοησίας μας, της ανοργανωσιάς μας, της αδιαντροπιάς μας, δεν ξέρει, όπως ακούμε, ούτε ο πρωθυπουργός μας, ποιος έδωσε εντολή το τραυματισμένο κρουαζιερόπλοιο, να μετακινηθεί από το μέρος πρόσκρουσης στο σημείο βύθισης.
Διέταξε το Λιμεναρχείο, ο καπετάνιος, η Εταιρεία, οι βαρκάρηδες, ο δήμαρχος, κάποιος αμπελοκαλλιεργητής της Σαντορίνης; Ψάχνονται οι Αρχές μας, ψάχνουν και δεν τον βρίσκουν. Και βεβαίως κανείς δεν ασχολήθηκε με το πόσα πλεούμενα βουλιάξανε εκείνες τις μέρες μέσα στον ελλαδικό θαλάσσιο χώρο. Τι έγινε στα λιμάνια μας. Μόνο στα e-mails Δελτίων Τύπου, του πραγματικά οργανωμένου και άψογα λειτουργούντος Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας τα βλέπουμε. Ούτε στα ψιλά των Εφημερίδων, ούτε λέξη στα ΜΜΕ. Θόρυβος λοιπόν λαϊκίστικος γίνεται, Πιλάτος δεν υπάρχει να νίψει τας χείρας του, θόρυβος από πάνω μέχρι κάτω. Για να ικανοποιήσουμε κάποιους που «μισούν» τον «Επιχειρηματία», τον οποιονδήποτε επιχειρηματία.
Πολύ δε περισσότερο τον πετυχημένο, όπως εδώ τους LOUIS. Που τους προσάπτουν και την κατηγορία πως είναι και φίλοι του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ή της υπουργού Τουρισμού μας, ή του κάθε αξιωματούχου, στην Κύπρο ή σε άλλες χώρες όπου έχουν μεγάλες επιχειρήσεις. Αλλοίμονο (έτσι γράφεται σωστά και αλίμονο στους ανορθόγραφους) στους προέδρους Δημοκρατίας και τους πρωθυπουργούς, αν δεν έχουν φίλους πετυχημένους επιχειρηματίες και αλλοίμονο στους επιχειρηματίες αν δεν έκαναν φίλους πρωθυπουργούς. Δεν θα ήσαν επιτυχημένοι.
Μια παρένθεση, ολίγον σχετική: Ο Αριστοτέλης Ωνάσης το 1968 κάλεσε σε γεύμα τον Στυλιανό Παττακό, υπουργό Εσωτερικών τότε (και Αντιπρόεδρο μετά την 13ην Δεκεμβρίου 1967) της κυβερνήσεως, του από 21 Απριλίου 1967, στρατιωτικού καθεστώτος. Ο Παττακός, μη πολιτικός ων, του είπε: «Εγώ να φάω μαζί σου Αριστοτέλη, δεν είμαστε καλά»; Ωνάσης: « Γιατί κ. Αντιπρόεδρε, ψώρα ή λέπρα έχω εγώ»; Παττακός: «Ψώρα δεν έχεις εσύ, ψώρα έχω εγώ. Άμα φάμε μαζί Αριστοτέλη, πάει η Επανάσταση». Αλλά είπαμε ο Παττακός δεν ήταν πολιτικός, ήταν στρατιωτικός. Ούτε ενδιαφερόταν για την Πολιτική. ( Ο Ωνάσης όμως ενδιαφερόταν για τους ισχυρούς πολιτικούς).
Ο Παττακός το είχε δηλώσει άλλωστε την ίδια ημέρα, 21 Απριλίου 1967, όταν παρουσιαστήκανε, συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, Ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός, συνταγματάρχης Νικόλαος Μακαρέζος, ενώπιον του τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου, να του δηλώσουν ότι «επεκράτησε η Επανάσταση και ο λαός περιμένει τη νέα κυβέρνηση» τους ρώτησε αν ενδιαφέρονται να πολιτευθούν. Άλλο όμως όποιος δεν ενδιαφέρεται να πολιτευθεί και άλλο όποιος ενδιαφέρεται για το δια της συνδρομής της Πολιτικής Επιχειρείν. Αργότερα, δια την ιστορίαν, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, παρεχώρησε ως θερινή κατοικία στον Γεώργιο Παπαδόπουλο, πρωθυπουργό τότε, τη βίλλα του στο Λαγονήσι. Η αποδοχή επικρίθηκε.
Ο Παπαδόπουλος όμως, ελέγετο και λέγεται, ότι κατέβαλε μηνιαίως στον Ωνάση ενοίκιο. Αλλά για να μην αφήνουμε άδικες αιχμές σε μακαρίτες, ο Ωνάσης βοηθώντας την κυβέρνηση εκείνη, επιχειρούσε παράλληλα/. Αλλά συνειδητά πίστευε ακραδάντως ότι βοηθάει και την Ελλάδα. Και ο Παπαδόπουλος, μπορεί να ήταν «νοικιάρης» της βίλλας του Ωνάση, αλλά του «κοπάνησε» ένα πρόστιμο 15 εκατομμυρίων δολαρίων, επειδή δεν έφτιαξε στην Ελλάδα το διϋλιστήριο Πετρελαίου, στα χρονικά όρια που είχε υποχρέωση, σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε με την προ της 21ης Απριλίου 1967 κυβέρνηση. Ο Κροίσος, επιχειρηματίας Αριστοτέλης Ωνάσης πήρε τη έγκριση από τον πανίσχυρο Αμερικανό Πρόεδρο Τζων Κέννεντυ να πάει μια βόλτα τη γυναίκα του, τη Τζάκυ Κέννεντυ, με τη διάσημη θαλαμηγό του «Χριστίνα» ανά τους ωκεανούς. (Αλήθεια που σαπίζει υπό την κρατική μέριμνα η «Χριστίνα» ή αναπαλαιωμένη αρμενίζουν τίποτα πολιτικοί); Μετά που χήρεψε η Τζάκυ την παντρεύτηκε ή τον παντρεύτηκε κιόλας. Κλείνει η παρένθεση, περί των σχέσεων των επιχειρηματιών και πολιτικά ισχυρών. Ζημιά λοιπόν κάνουμε στον Τουρισμό μας, με το να περνάμε το εσωτερικό άχτι μας από διεθνή μεγάφωνα.
Με το να μεγιστοποιούμε αβασάνιστα τον Γολγοθά του ατυχήματος, χωρίς να περιμένουμε Ανάσταση. Ρίχνουμε τα συμφέροντά μας, που καθημερινά πέφτουν όλο και πιο χαμηλά, όπως σκεπτόμαστε, λειτουργούμε και ενεργούμε, θορυβούμε, ως λαός και ως ηγεσίες. Η τυχόν πιθανή πολυφοβούμενη ρύπανση του λιμανιού της Σαντορίνης θα είναι σταγών εν τω ωκεανώ της μόλυνσης που ηθελημένα και συστηματικά δημιουργούμε καθημερινά στον τρόπο του σκέπτεσθαι ενός λαού, που του κάνουμε το παν για να μη σκέπτεται, παρά μόνον να χαίρεται χαιρέκακα, με ό,τι πιο απερίσκεπτο του προσφέρεται ως αίσθημα, θέαμα και ως ακρόαμα, εν μέσω ανοήτως βοώντος επικίνδυνα υπνωτικού θορύβου.
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΠΑΡΑΙΤΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ:οι απόψεις των συνεργατών αρθρογράφων δεν είναι απαραίτητο ότι πάντοντε απηχούν τις θέσεις και τις απόψεις του πρακτορείου και της διεύθυνσης.
